به نام او
اول سلام
به خاطر این همه تاخیر عذر میخوام
و اینکه مدتی میشه از خودم چیزی نمی نویسم
دچار خلاء عاطفی و یاءس فلسفی شدم
نمیدونستم از کجا شروع کنم
بعد از این همه دوری از بلاگ و ...
نوشتن چیزی که با شرایطم کمی جور باشه یه کم سخت بود
خیلی سعی کردم تو دلنوشته ها و دست نوشته ها و ...
چیزی پیدا کنم که هم خدا راضی باشه
و هم بنده خدا
هم شما و هم من
اما ...
برای همینم مطلبی نوشتم که حد اقل به تاریخ نوشته بیاد
عذر مرا پذیرا باشید یاران
کمی زمان نیاز است تا بتونم دوباره جمع و جور شده
و مثال قبل
گاه و بی گاه بنویسم
آیا این زمان رو خواهم داشت؟
برای یاران قدیمی
دوستان عزیز فراموش کار
هنوز پای بر جاست
حضور سبزتان دلگرمی بسیار برای درویش است
وحال ادامه...
کمتر کسي است که بداند در ايران باستان، از
بيست قرن پيش از ميلاد،روزي موسوم به روزعشق
بوده است! جالب است بدانيد که اين روز در
تقويم جديد ايراني دقيقا مصادف است با ۲۹بهمن،
يعني تنها ۳ روز پس از والنتاين فرنگي! اين
روز "سپندار مذگان" نام داشته است. فلسفه
بزرگداشتن اين روز به عنوان "روز عشق" به اين
صورت بوده است که در ايران باستان هر ماه را
سي روز حساب ميکردند و علاوه بر اينکه ماهها
اسم داشتند، هر يک از روزهاي ماه نيز يک نام
داشتند. بعنوان مثال روز اول "روز اهورا
مزدا"، روز دوم، روز بهمن (سلامت، انديشه) که
نخستين صفت خداوند است، روز سوم ارديبهشت يعني
"بهترين راستي و پاکي" که باز از صفات خداوند
است، روز چهارم شهريور يعني "شاهي و
فرمانروايي آرماني" که خاص خداوند است و روز
پنجم "سپندار مذ" بوده است. سپندار مذ لقب
ملي زمين است. يعني گستراننده، مقدس، فروتن.
زمين نماد عشق است چون با فروتني، تواضع و گذشت
به همه عشق ميورزد. زشت و زيبا را به يک چشم
مي نگرد و همه را چون مادري در دامان پرمهر
خودامان ميدهد. به همين دليل در فرهنگ باستان
اسپندار مذگان را بعنوان نمادعشق ميپنداشتند.
در هر ماه، يک بار، نام روز و ماه يکي ميشده
است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن
مي شد، جشني ترتيب ميدادند متناسب با نام آن
روز و ماه. مثلا شانزدهمين روز هر ماه مهر نام
داشت و که در ماه مهر، "مهرگان" لقب ميگرفت.
همين طور روز پنجم هر ماه سپندارمذ
يااسفندارمذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال
که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشني با همين
عنوان مي گرفتند. سپندار مذگان جشن زمين
وگراميداشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا
پيدا ميکردند. در اين روز زنان به شوهران خود
با محبت هديه ميدادند. مردان نيز زنان و دختران
را بر تحت شاهي نشانده، به آنها هديه داده و از
آنها اطاعت ميکردند. ملت ايران از جمله ملتهايي
است که زندگياش با جشن و شادماني پيوند
فراواني داشته است، به مناسبتهاي گوناگون
جشن ميگرفتند و با سرور و شادماني روزگار
ميگذراندهاند. اين جشنها نشان دهنده فرهنگ،
نحوه زندگي، خلق و خوي، فلسفه حيات و کلاً
جهانبيني ايرانيان باستان است. از آنجايي که ما
با فرهنگ باستاني خود ناآشناييم شکوه و
زيبايي اين فرهنگ با ما بيگانه شده است. براي
اينکه ملتي در تفکر عقيم شود، بايد هويت
فرهنگي تاريخي را از او گرفت. فرهنگ مهمترين
عامل در حيات، رشد، بالندگي يا نابودي ملتها
است. هويت هر ملتي در تاريخ آن ملت نهاده شده
است. اقوامي که در تاريخ از جايگاه شامخي
برخوردارند، کساني هستند که توانستهاند به
شيوه مؤثرتري خود، فرهنگ و اسطورههاي باستاني
خود را معرفي کنند و حيات خود را تا ارتفاع يک
افسانه بالا برند. شايد هنوز دير نشده باشد که
روز عشق را از 26 بهمن (والنتاين) به 29 بهمن
(سپندار مذکان ايرانيان باستان) منتقل کنيم.
اسفندگان از جمله جشن هاي ماهيانه اي است كه با
صد افسوس، از گذشته ي برپايي آن آگاهي چنداني
نداريم. اما بنا بر گفته ابوريحان بيروني در ايران
قديم جشني با نام مزدگيران يا مردگيران در بين مردم
رواج داشته است. از ويژگيهاي اين جشن كه زمان
برگزاري آن 5 روز نخست ماه اسفند بوده، استراحت
كامل زنان از كار و تلاش و كوشش، و فرمانبرداري
كامل مردان از زنان بوده است. در اين چند روز به
پاس تلاش يكساله زنان، مردان وظايف ايشان را بر
دوش گرفته و با اين كار، فعاليت هاي يك زن را
تجربه مي كردند و در عين حال دادن هديه در اين روز
به زن خانه از آداب و رسوم جشن بوده است. به هر
حال آنچه كه مي دانيم ويژگي اين جشن است كه به
نام سپنته آرمئيتي يا فروزه از خود گذشتگي و
فروتني و مهر بي پايان ، مزين است. سپنته آرمئيتي
(سپندارمذ) يا اسفند امروزي ، نام چهارمين
امشاسپند و نام پنجمين روز هر ماه است كه در جهان
مادي نگهبان زمين مي باشد. سپنته آرمئيتي ، فروزه
اي است با ويژگيهاي زنانه و مادرانه يعني مهر و
عشق بي پايان و تواضع و فروتني كه به راستي زمين
نمادي نيكو بر آن است.
بنابر سالنامه زرتشتي ، روز اسفند از ماه اسفند
يعني پنجمين روز از اين ماه و بنابر تقويم امروزي،
۲۹ بهمن ماه روز سپاسداري از جايگاه زنان و
مادران است.
با عرض پوزش بسیار از ذکر منبع و ماخذ عاجز ام و شرمسار