آرزوي خيلي ها بوده ام،
از آن دست نيافتني هايشان!!!
...
تو مبرّايي،،،
ساده اسيرت شدم
که ،،،
قدر نمي شناسي ...
چه لذتی دارد
بی بهانه
تو را در آغوش گرفتن
می خواهمت...
بی بهانه...
بی بهانه آرامم کن...
بمان
بمان و لبریزم کن از حس بودنت
بیا
بیا و نفسهایت را با نفسهایم گره بزن
دردانه ی من مرا ببخش
بازهم
بازهم بی خبر...
بی خبراز تو چشمانم بارانی شد
این بار هم مقصر توئی!
من فقط باز هم دلتنگت شدم
تو یه جاده ی کویری
وسط یه بیابون خشک و بی آب و علف
یه ماشین قدیمی حرکت میکرد
خیلی نرم و آروم
راننده چند روزی بود که از شهر زده بود بیرون
بی برنامه و یه دفعه ای
و بی هدف!!!
آخه خیلی ...
دو روز بود که از شهر قبلی راه افتاده بود
دیشب و تو یه کاروان سرای متروکه گذرونده بود
البته تو ماشین
میدونین که موندن تو بیابون
اونم تک و تنها
بدون وسیله و امکانات
یه کمی ...
راننده اصلا نمی دونست کجاست
همیشه وقتی خسته می شد
وقتی مشکلات دورش میکردن
مینشست پشت فرمون ماشین
و فقط می رفت
اما هیچ وقت اینقدر دور نشده بود
آمپر بنزین دو ساعتی بود که آلارم می داد
چراغ زرد مسخرش بد جور می رفت رو اعصاب
برای همین جعبه ی سیگارش و گذاشته بود جلوش
دعا می کرد که تابلوی راهنمایی چیزی ببینه
تا شاید بتونه مسیر درست رو پیدا کنه
اما...
یعنی هیچی تو این خراب شده نیست؟؟؟
کجا اومدم؟
اه
لعنت به این زندگی...!!!
یه لحظه از فکر بیرون اومد و متوجه دوراهی جاده شد...
ماشین و نگه داشت
آفتاب درست بالای سرش بود
بطری آب رو برداشت
از ماشین پیاده شد
کمتر از نصف آب داشت
و این آخرین بطری آب بود
در واقع آخرین چیز قابل خوردن تو ماشین بود
تقریبا همشو سر کشید
یه نفس عمیق و ...
چپ؟ راست؟
چپ؟ راست؟
چپ؟ راست؟
چپ؟ راست؟
کدوم طرف؟
اینم یکی از امتحانای خدا است!؟!
راه درست کدومه؟
راه غلط کدوم؟
اگه راه غلط رو برم
فرصت برگشت و جبران دارم؟
بدون آب؟
بدون غذا؟
بدون بنزین؟
بدون کمک و همراه؟
توی افکار خودش غرق بود که ...
متوجه سواری شد که از پشت سر نزدیک می شد
سریع رفت تو ماشن و در ها رو قفل کرد
اه
لعنتی
یه مرگ بد؟!؟
انتظار این و نداشتم
اگه یه راهزن باشه...
یا یه بیمار روانی...
اگه مثل فیلم ها ...
تق! تق! تق!
تق! تق! تق!
با ترس و استرس زیادی پنجره رو پایین آورد...
سلام!
اینجا چی کار می کنی مرد جوون؟
مشکلی پیش اومده؟
کمک لازم داری؟
کاری از دست من بر می آد؟
سلام!
تا حدودی...
این اطراف آبادی دهکده یا چیزی شبیه به اون هست؟
خیلی از مسیر اصلی دور شدی...
اینجا چی کار میکنی؟
با حالت عجیبی
انگار که منتظر باشه تا حرف بزنه
کل داستان چند روز گذشته و سفرش رو گفت
آب....غذا....بنزین....و
پیر مرد لبخندی زد و با آرامش خاصی گفت:
اگه از جاده ی سمت راست بری
دو کیلو متر جلو تر
پشت اون تپه
یه دهکده ی کوچولو هست
که یه هتل جمع و جور داره
میتونی
حمام بری
شام بخوری
و از جشن عروسی لذت ببری
و یه شب خوب و بگذروونی
یه تعمیر گاه هم هست که بنزین داره
ــ جاده سمت چپ چی؟
اون هم به همون دهکده می ره
اما معدن قدیمی رو دور می زنه
بیست سالی میشه که کسی از این جاده استفاده نمی کنه
دو روز راهه
یه مسیر انحرافی ...
با توجه به شرایط تو به هیچ جایی نمیرسه
در ضمن اگه تو جاده بمونی
یا از گرسنگی و تشنگی تلف میشی
یا غذای حیوونا میشی
هیچ کس از یه مسیر فرعی به جایی نمی رسه
ولی باز تصمیم با خودته
سوار لبخندی زد و گفت:
موفق باشی
به امید دیدار
و از اونجا دور شد
چند لحظه سکوت...
ماشین روشن شد
لبخند تلخی زد
و
وارد جاده ی سمت چپ شد...
نیروانا درویش
تابستان ۸۸
میبد...
اول سلام
به خاطر این همه تاخیر عذر میخوام
و اینکه مدتی میشه از خودم چیزی نمی نویسم
دچار خلاء عاطفی و یاءس فلسفی شدم
نمیدونستم از کجا شروع کنم
بعد از این همه دوری از بلاگ و ...
نوشتن چیزی که با شرایطم کمی جور باشه یه کم سخت بود
خیلی سعی کردم تو دلنوشته ها و دست نوشته ها و ...
چیزی پیدا کنم که هم خدا راضی باشه
و هم بنده خدا
هم شما و هم من
اما ...
برای همینم مطلبی نوشتم که حد اقل به تاریخ نوشته بیاد
عذر مرا پذیرا باشید یاران
کمی زمان نیاز است تا بتونم دوباره جمع و جور شده
و مثال قبل
گاه و بی گاه بنویسم
آیا این زمان رو خواهم داشت؟
برای یاران قدیمی
دوستان عزیز فراموش کار
هنوز پای بر جاست
حضور سبزتان دلگرمی بسیار برای درویش است
وحال ادامه...
کمتر کسي است که بداند در ايران باستان، از
بيست قرن پيش از ميلاد،روزي موسوم به روزعشق
بوده است! جالب است بدانيد که اين روز در
تقويم جديد ايراني دقيقا مصادف است با ۲۹بهمن،
يعني تنها ۳ روز پس از والنتاين فرنگي! اين
روز "سپندار مذگان" نام داشته است. فلسفه
بزرگداشتن اين روز به عنوان "روز عشق" به اين
صورت بوده است که در ايران باستان هر ماه را
سي روز حساب ميکردند و علاوه بر اينکه ماهها
اسم داشتند، هر يک از روزهاي ماه نيز يک نام
داشتند. بعنوان مثال روز اول "روز اهورا
مزدا"، روز دوم، روز بهمن (سلامت، انديشه) که
نخستين صفت خداوند است، روز سوم ارديبهشت يعني
"بهترين راستي و پاکي" که باز از صفات خداوند
است، روز چهارم شهريور يعني "شاهي و
فرمانروايي آرماني" که خاص خداوند است و روز
پنجم "سپندار مذ" بوده است. سپندار مذ لقب
ملي زمين است. يعني گستراننده، مقدس، فروتن.
زمين نماد عشق است چون با فروتني، تواضع و گذشت
به همه عشق ميورزد. زشت و زيبا را به يک چشم
مي نگرد و همه را چون مادري در دامان پرمهر
خودامان ميدهد. به همين دليل در فرهنگ باستان
اسپندار مذگان را بعنوان نمادعشق ميپنداشتند.
در هر ماه، يک بار، نام روز و ماه يکي ميشده
است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن
مي شد، جشني ترتيب ميدادند متناسب با نام آن
روز و ماه. مثلا شانزدهمين روز هر ماه مهر نام
داشت و که در ماه مهر، "مهرگان" لقب ميگرفت.
همين طور روز پنجم هر ماه سپندارمذ
يااسفندارمذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال
که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشني با همين
عنوان مي گرفتند. سپندار مذگان جشن زمين
وگراميداشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا
پيدا ميکردند. در اين روز زنان به شوهران خود
با محبت هديه ميدادند. مردان نيز زنان و دختران
را بر تحت شاهي نشانده، به آنها هديه داده و از
آنها اطاعت ميکردند. ملت ايران از جمله ملتهايي
است که زندگياش با جشن و شادماني پيوند
فراواني داشته است، به مناسبتهاي گوناگون
جشن ميگرفتند و با سرور و شادماني روزگار
ميگذراندهاند. اين جشنها نشان دهنده فرهنگ،
نحوه زندگي، خلق و خوي، فلسفه حيات و کلاً
جهانبيني ايرانيان باستان است. از آنجايي که ما
با فرهنگ باستاني خود ناآشناييم شکوه و
زيبايي اين فرهنگ با ما بيگانه شده است. براي
اينکه ملتي در تفکر عقيم شود، بايد هويت
فرهنگي تاريخي را از او گرفت. فرهنگ مهمترين
عامل در حيات، رشد، بالندگي يا نابودي ملتها
است. هويت هر ملتي در تاريخ آن ملت نهاده شده
است. اقوامي که در تاريخ از جايگاه شامخي
برخوردارند، کساني هستند که توانستهاند به
شيوه مؤثرتري خود، فرهنگ و اسطورههاي باستاني
خود را معرفي کنند و حيات خود را تا ارتفاع يک
افسانه بالا برند. شايد هنوز دير نشده باشد که
روز عشق را از 26 بهمن (والنتاين) به 29 بهمن
(سپندار مذکان ايرانيان باستان) منتقل کنيم.
اسفندگان از جمله جشن هاي ماهيانه اي است كه با
صد افسوس، از گذشته ي برپايي آن آگاهي چنداني
نداريم. اما بنا بر گفته ابوريحان بيروني در ايران
قديم جشني با نام مزدگيران يا مردگيران در بين مردم
رواج داشته است. از ويژگيهاي اين جشن كه زمان
برگزاري آن 5 روز نخست ماه اسفند بوده، استراحت
كامل زنان از كار و تلاش و كوشش، و فرمانبرداري
كامل مردان از زنان بوده است. در اين چند روز به
پاس تلاش يكساله زنان، مردان وظايف ايشان را بر
دوش گرفته و با اين كار، فعاليت هاي يك زن را
تجربه مي كردند و در عين حال دادن هديه در اين روز
به زن خانه از آداب و رسوم جشن بوده است. به هر
حال آنچه كه مي دانيم ويژگي اين جشن است كه به
نام سپنته آرمئيتي يا فروزه از خود گذشتگي و
فروتني و مهر بي پايان ، مزين است. سپنته آرمئيتي
(سپندارمذ) يا اسفند امروزي ، نام چهارمين
امشاسپند و نام پنجمين روز هر ماه است كه در جهان
مادي نگهبان زمين مي باشد. سپنته آرمئيتي ، فروزه
اي است با ويژگيهاي زنانه و مادرانه يعني مهر و
عشق بي پايان و تواضع و فروتني كه به راستي زمين
نمادي نيكو بر آن است.
بنابر سالنامه زرتشتي ، روز اسفند از ماه اسفند
يعني پنجمين روز از اين ماه و بنابر تقويم امروزي،
۲۹ بهمن ماه روز سپاسداري از جايگاه زنان و
مادران است.
با عرض پوزش بسیار از ذکر منبع و ماخذ عاجز ام و شرمسار
این شعر از سروده های پرویز ناتل خانلری است
خوشحالم که بالاخره تایپش رو تموم کردم
البته تا جایی که تو ذهنم بود رو نوشتم
امیدوارم خوشتون بیاد
خودم از *** به بعد رو خیلی دوست می دارم
کم و کاستی ها و ایراد ها رو
به خوبی های خودتون ببخشید
دوستتون دارم
شاد باشید و موفق
تا بعد...
گشت غمناک دل و جان عقاب
چو از او دور شد ایام شباب
دیدکش عمر به انجام رسید
آفتابش به لب بام رسید
باید از هستی دل بر گیرد
ره سوی کشور دیگر گیرد
خواست تا چاره ی ناچار کند
دارویی جوید ودر کار کند
صبحگاهی ز پی چاره ی کار
گشت بر باد سبک سیر سوار
گله کاهنگ چرا داشت به دشت
ناگه از وحشت پر ولوله گشت
وآن شبان بیم زده دل نگران
شد سوی بره ی نوزاد دوان
کبک در دامن خاری آویخت
مار پیچید و به سوراخ گریخت
آهو استاد و نگه کرد و رمید
دشت را خط غباری بکشید
لیک صیاد سر دیگر داشت
صید را فارغ و آزاد گذاشت
صید هر روز به چنگ آمده زود
مگر آنروز که صیاد نبود
چاره ی مرگ نه کاری است حقیر
زنده را دل نشود از جان سیر
آشیان داشت در آن دامن دشت
زاغکی زشت و بد اندام و پلشت
سنگ ها از پس طفلان خورده
جان ز صد گونه بلا در برده
سالها زیسته افزون ز شمار
شکم آکنده ز گند و مردار
بر سر شاخ ورا دید عقاب
زآسمان سوی زمین شد به شتاب
گفت که ای دیده ز ما بس بیداد
با تو امروز مرا کار افتاد
مشکلی دارم اگر بگشایی
بکنم هرچه تو می فرمایی
گفت ما بنده ی درگاه تو ایم
تا که هستیم هوا خواه تو ایم
بنده آماده بگو فرمان چیشت
جان به راه تو سپارم ، جان چیست
دل چو در خدمت تو شاد کنم
ننگم آید که ز جان یاد کنم
این همه گفت ولی با دل خویش
گفتگویی دگر آورد به پیش
که این ستمکار قوی پنجه کنون
از نیاز است چنین زار و زبون
لیک ناگه چو غضبناک شود
زو حساب من و جان پاک شود
دوستی را چو نباشد بنیاد
حزم را باید از دست نداد
در دل خویش چو این رای گزید
پر زد و دور ترک جای گزید
زار و افسرده چنین گفت عقاب
که مرا عمر حبابی است بر آب
راست است این که مرا تیز پر است
لیک پرواز زمان تیز تر است
من گذشتم به شتاب از در و دشت
به شتاب ایام از من بگذشت
گر چه از عمر دل سیری نیست
مرگ می آید و تدبیری نیست
من و این شهپر و این شوکت و جاه
عمرم از چیست بین حد کوتاه؟؟؟
تو و این قامت و بال ناساز
به چه فن یافته ای عمردراز
پدرم از پدر خویش شنید
که یکی زاغ سیه روی پلید
به دو صد حیله به هنگام شکار
صد ره از چنگش کرده است فرار
پدرم نیز به تو دست نیافت
تا به منزلگه جاوید شتافت
لیک هنگام دم باز پسین
چون تو بر شاخ شدی جایگزین
از سر حسرت با من فرمود
این همان زاغ پلید است که بود
عمر من نیز به یغما رفته است
یک گل از صد گل تو نشکفته است
چیست سرمایه ی این عمر دراز
رازی اینجاست تو بگشا این راز
زاغ گفت گر تو به این تدبیری
عهد کن تا سخنم بپذیری
عمرتان گر که پذیرد کم و کاست
گنه کس نه که تقصیر شماست
زآسمان هیچ نیایید فرود
آخر از این همه پرواز چه سود
پدر من که پس از سیصد و اند
کان اندرز بود و دانش و پند
بارها گفت که بر پرخ اثیر
بادها را است فراوان تاثیر
بادها کز زبر خاک وزند
تن و جان را نرسانند گزند
هر چه از خاک شوی بالا تر
بادها را بیش گزند است و ضرر
تا در آنجا که در اوج افلاک
آیت مرگ بود پیک هلاک
ما از آن سال بسی یافته ایم
کز بلندی رخ بر تافته ایم
زاغ را میل کند دل به نشیب
عمر بسیارش از آن گشته نصیب
دگر این خاصیت مردار است
عمر مردار خوران بسیار است
گند و مردار بهین درمان است
چاره ی رنج تو زین آسان است
خیز و زین بیش ره چرخ مپوی
طعمه ی خویش برافلاک مجوی
ناودان جایگهی سخت نکوست
به از آن کنج حیاط و لب جوست
من که صد نکته ی نیکو دانم
راه صد برزن و هر کو دانم
خانه ای در پس باغی دارم
وان در آن باغ سراغی دارم
خوان گسترده ی الوانی هست
خوردنی های فراوانی هست
آنچه زآن زاغ همی داد سراغ
گند زاری بود اندر پس باغ
بوی بد رفته از آن تا ره دور
معدن پششه مقام زنبور
نفرتش گشته بلای دل و جان
سوزش و کوری دو دیده از آن
هر دو همراه رسیدند ز راه
زاغ بر سفره ی خود کرد نگاه
گفت خوانی که چنین الوان است
لایق محضر این مهمان است
می کنم شکر که درویش نیم
خجل از ما حضر خویش نیم
گفت و بنشست و بخورد از آن گند
تا بیاموزد از او مهمان پند
***
عمر در اوج فلک برده به سر
دم زده در نفس باد سحر
ابر را دیده به زیر پر خویش
حیوان را همه فرمانبر خویش
بارها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق ظفر
سینه ی کبک و تزرو و تیهو
تازه و گرم شده طعمه ی او
اینک افتاده به این لاشه و گند
باید از زاغ بیامورد پند
بوی گندش دل و جان تافته بود
حال بیماری و دق یافته بود
دلش از وحشت و بیماری ریش
گیج شد بست دمی دیده ی خویش
یادش آمد که در آن اوج شپهر
هست زیبایی و آزادی و مهر
فر و آزادی و فتح و ظفر است
نفس خرم باد سحر است
دیده بگشود و به هر جا نگریست
دید گردش ز همه آنها نیست
آنچه بود از همه سو خواری بود
وحشت و نفرت و بیزاری بود
بال برهم زد و برجست زجا
گفت ای یار ببخشای مرا
سالها باش و بدین عیش بناز
تو و مردار و تو و عمر دراز
من نیم لایق این مهمانی
گند و مردار تو را ارزانی
گر در اوج فلکم باید مرد
عمر در گند به سر نتوان برد
شهپر شاه هوا اوج گرفت
زاغ را مانده بر او دیده شگفت
سوی بالا شد و بالا تر شد
راست با مهر فلک همسر شد
لحظه ای چند در این لوح کبود
نقطه ای بود و دگر هیچ نبود
سلام
می دانی
دیگر با تبسم های کاغذین مانوس شده ام
می دانم که تمام ترانه های موزون از کلامم محو شده
عادت کرده ام
عادت کرده ام به اندوه همیشگی نفس های دست ساز زندگی
به شنیدن شب به خیر چراغ اتاق که شکنجه ایست شبانه
عادت کرده ام که تو نباشی
و من سوار چرخ و فلک خیال شوم
پا به قهقهه ات به رستاخیز رویاهایم
به باران برسم
عادت کرده ام
به عطش هم خوابگی گونه هایم با بالش
شنیده ام دستمایه ی خلوت هوسرانان شده ای
شنیده ام
بسیار شنیده ام
غیبت های قهر آمیز پر بغض را
می دانی؟!؟
می خواهم رها شوم
رهایی از روزهای بی نشانه ی اشاره های عاشقانه
می خواهم رها شوم
از تو
از خودم
از همه کس
خداحافظ
آنگاه که نوشته هایم را می سوزانم
انگار که به هستی حقیقت های زندگی ام پایانی خوش می دهم
در این سکوت
قهقهه های موج
مرا به یاد تبسم دلپذیر رویا هایم می اندازد
به آنگاه که تو
پا به پای من
در اندوه رویا می باریدی
قدم های ما به سوی محو شدن در تنهایی آب می رفت
یادت هست که شهر ما
با قدم های کوچکمان
چقدر از دریا دور بود
اما...
اکنون
من کنار دریا نشسته ام
و قدم های ما چه قدر از هم دور است
ما بزرگ شده ایم
قلب من هنوز مثل کودکی ام عاشقانه می تپد
هنوز هم برای غربت ترانه لالایی می خوانم
حالا دیگر به مانند خواموشی و روشنی آسمانم
لحظه به لحظه صدای تو را می شنوم
که از تداوم خوشبختی ستاره های کنار هم حرف می زدی
وما خوشبخت بودیم
چون ستاره بودیم
چون با هم بودیم
چون هنوز کودک بودیم
چون معصوم بودیم
چون عاشق بودیم
چون ...
و اکنون بزرگ شده ایم
وتنها شده ام
و دل دل نگاهم را به دست آتش می سپارم
و با دریا
با آسمان
به خوشبختی خود
های های می خندیم
...
غیر از مرور شعر های غروب و اجبار استعاره
صدایی به گوش نمی رسد
محکوم ترانه ی این همه انتظار بودم اگر
از همان اولین پاکوبی سال می گفتی
وگرنه من کسی نبودم
که هزار هزار برگ سرگردان صبوری را
با خراش یاد های آشفته برنجانم
هی تا صبح روی نوشته ها
مهر فنجان تلخ قهوه زدم
هی با نگاه روی گل قالی اتاقم
خواب را زنجیر و قفل زده ام
هی با ضرب سرانگست روی میز
دود سیگار و نفسهای طولانی رقصانده ام
...
پس چرا جمله ای که باید برایت بنویسم نمی آید؟؟؟
چقدر تنها می شوم وقتی که می گویی دوستم نداری
دیروز های رفته ام را ورق می زنم
پر ام از عاشقانه های نا تمام
تمام رویاهایمان در کوچه پش کوچه های غرور گم شدند
و ترانه های غمگین...
من و تو
تنها ترنمی است از تولد بی کسی ام
امروز به زمزمه ی انتظار نمی اندیشم
اما انگار
نگاه تو
دم به دم
مرا به انتهای باران می رساند
این سکوت به سرسام نبود...
نگاه کن!!!
دیوونه!؟!
سخت است گذشتن از رویاهای دیگران؟!؟
استادی در شروع کلاس درس ،لیوانی پر از آب به دست گرفت و آن را بالا برد تا همه ببنند . آنگاه از شاگردان پرسید :
به نظر شما وزن این لیوان چقدر است ؟
شاگردان هر یک جوابی دادند : ۵۰ گرم ،۱۰۰ گرم ، ۱۵۰ گرم ...
استاد گفت : من هم بدون وزن کردن ، نمی دانم وزن آن دقیقا" چقدر است . اما چیز دیگری از شما می خواهم بپرسم .
اگر من این لیوان آب را چند دقیقه همین طور نگه دارم ، چه اتفاقی خواهد افتاد ؟
شاگردان گفتند : هیچ اتفاقی نمی افتد .
استاد پرسید :
خب ، اگر یک ساعت همین طور نگه دارم ، چه اتفاقی می افتد ؟
یکی از شاگردان گفت : دستتان کم کم درد می گیرد .
-حق با توست . حالا اگر یک روز تمام آنرا نگه دارم ، چه ؟
شاگرد دیگری گفت : دستتان بی حس می شود . غضلاتتان به شدت تحت فشار قرار می گیرند و مطمئنا" کارتان به بیمارستان خواهد کشید .
استاد گفت :
خیلی خوب ،ولی آیا در این مدت وزن لیوان تغییر کرده است ؟
شاگردان جواب دادند : نه .
-پس چه چیز باعث درد و فشار عضلات می شود ؟
من چه باید بکنم ؟
شاگردان گیج شدند ، یکی از آنها گفت :
لیوان را زمین بگذارید .
استاد گفت : دقیقا" ! مشکلات زندگی هم مثل همین است . اگر آنها را چند دقیقه در ذهن نگه دارید ، اشکالی ندارد ، اگر مدت طولانی تری به آنها فکر کنید ، شما را دردمند خواهند کرد ، اگر بیشتر از آن نگه شان دارید ، فلجتان می کنند و دیگر قادر به انجام کاری نخواهید بود .
فکر کردن به مشکلات زندگی مهم است . اما مهمتر آن است که در پایان هر روز آنها را زمین بگذارید .
به این ترتیب تحت فشار قرار نمی گیرید ، هر روز صبح سر حال و قوی بیدار میشوید و قادر خواهید بود از عهده هر مساله و چالشی برآیید !
دوست من یادت باشد که لیوان را همین امروز زمین بگذاری .
زندگی همین است !!!
عاصی ام از جهیدن همزمان خاطره هایت با ُشد و آمد پلک هایم
عاصی ام از ناگواری ناگاه نگاه آیینه
عاصی ام از بی مرزی صبر
عاصی ام از طعنه ی لبخند دوست
عاصی ام از بی امانی انتظار
عاصی ام از کابوس های سیاه شبانه
عاصی ام از بی خبری همیشگی سکوت
عاصی ام از مستی روزها
عاصی ام از واهمه تنهایی
و دلخوش به روزهای تکراری بی امان...
اول سلام
به خاطر تاخیر زیاد عذز میخواهم...
چیزی که میخواستم بنویسم این نبود...
اما خوب اینقدر این نوشه زیبا بود و ...
که نتونستم باز دزدی ادبی نکنم...
ازت ممنونم بابایی...
|
و آیینه که هنوز رنگ گونه هایت را برایم به ارمغان دارد
| ||||
در سایه ی سکوت نشسته ،
و نفس می کشم
مثل رفتن به سوی دبیرستان
از آن کوچه های پر شیب
راه می روم
مثل خط های پیچ در پیج حصار دایره به ینحه زار
قهقهه می زنم
و خیس خنده می شوم
زندگی می کنم
انگار که دار و ندارم همین باشد
روزهایم مثل خطوط پر ابهام فنجان قهوه می ماند
و خانه همان خانه است
در هم و بی ترانه
و فشار دیوار ها هردم بیشتر می شود
رادیو یکسره اخبار جنگ می دهد
مادر هم از بس که عزیزانش مرده اند
خوب حلوا می پزد
و مرا به اندوه گم شده ام مهمان می کند
برگهای تقویم
دیر به دیر با من وداع می کنند
هنوزهم به این فکر می کنم
که چرا بچه های حلال زاده به داییشان می روند
و شهر
هنوز همان شهر بی کرانه است
همان خیابانهای خاکستری
پر از دود
پر از درد
پر از ...
بوقهای ممتد بی حوصله
و تلفن هایی که همیشه خراب است
و پارک همان پارک است
پر از نیمکت های منتظر
هنوز یادگاری های فراموش شده
بر تنه ی درختان سنگینی می کند
و پرنده هایی که به تیرو کمان بچه ها می اندیشند
پدرانی که همیشه در مسابقه ی دو فدم های کوتاه بر می دارند
تا کودکانشان را به حس بلوغ برسانند
و دخترانی که به خاطر فرار از خشم پدر
با نگاه هر مردی رام می شوند
و...
و آیینه که ...
سلام, وارث دیرین گریه های آسمان
فراموش کرده ای!؟
من صبورم,سخت صبور
و پاکم از گلایه
پاک پاک
به پاکی موهای سپید مادر بزرگ
که از عطر حنا بیزار بود
پاک است دلم,از تردید
به پاکی عشق پسر بچه ای
که هنوز به بوی بلوغ مردانه دچار نشده
فراموش کرده ای!؟
و پاکم از شک
چون باکرگی زیرگذرهای خیابان در شب های بارانی
پاکم از خیانت
به پاکی جرقه های خنده از نمره های بیست بدون تقلب
نمیدانم چرا؟
مرا محکوم به بر آورده شدن تمام آرزو هایم کرده اند...
من به آمیزش نگاهم و ابهام رسیده ام
به چهره ای همیشه صامت در آیینه
من به بی نیازی از نفس رسیده ام
و روزگارم همرنگ شبهای بی ستاره...
در سایه سکوت نشسته و ...
...to be continue
بغض باکره اش را
پرده می درند
زار زار
آلوده دستانی
از کمر گاه پری
حریر زرد می کشاید
ابلیس اقیانوس
می فریبد دختر دریا را
آرام و رام
مسلخ سرد
قصر سیاه
و کارزار دندان تیز و عصمت عریان
داغی در نهادش
مهر ننگ می گشاید
به دژخیم ترین هجوم
به آتشناکترین هوس
...............................................................................................................
ابلیس اقیانوس
تا همیشه
خواهدش درید آیا؟
بغض باکره اش را
پرده می درند
زار زار
آه در این شهر خوف انگیز
در این پایتخت دود و تیر آهن
هدیه اش شمشیر و تیغش تیز
همچو گردی در میان گردباد سخت این سگدان نا آبد
در غم هنجار ها و مرگ ارزشها
سیه پوشیده بر تن تا ابد می آورم فریاد
بر چرخ کیانی
آی از چرخ کیانی داد!
دلم انبوه از عریانی بادی است
کز آنسوی
از مشرق
وزد بر هر کران این کیان پست
ـــ و می گوید:
آی ای چرخ خوش از تشویش
ای دیوانه!
ای بد مست!
مرگت باد!
دگر از وحشت مرداب خودم دلگیرم
به خدا منتظر فرصت یک تغییرم
مثل یک خانه و کاشانه ی از ریشه خراب
رو به ویرانی ام و کس نکند تعمیرم
من اگر برکه صفت ماندم و دریا نشدم
چه کنم بنده ی تقدیرم و بی تقصیرم
مگذارید دگر بر سر راهم تله ای
من که خود بی تله در دام خودم زنجیرم
همه پژمرده و افسرده و ماتم زده ام
همه می نالم و چون ناله ی بی تاثیرم
در سرم بار دگر میل به دریا شدن است
گرچه چون قطره ی یکدانه و بی تکثیرم
از تماشای زمین,از همه جا خسته شدم
همچنان منتظر فرصت یک تغییرم...
تو را
نه!
بتی را دوست می دارم
که خویش ساخته ام
ماندن ات را اصرار داری اگر
رهایم کن!
قول می دهم عاشقت بمانم...
چقدر صدایت خوب است
آنگاه که خموشی
و چقدر دوستت دارم
به شرط آنکه نباشی
کاش بدانی
سیگار و رل روشنفکری
احمقانه ترین انتحاب دنیاست
برای دستهای تو!
قرار را نیامدنت خوش تر
بگذار در انتظار بتم
لحظه را بتپم
آمدنت هرگز مباد
که حضورت طعم دهانم را گس می کند...
حضورت فراسوی میز
گندابه ی رویاهاست
فنجان خالی ات را دوست می دارم,زن!
رهایم کن!
قول می دهم عاشقت بمانم...
که لجن زار,محصول معشوقه های ماندگار است!!!
تو که نیستی
مهتاب فراموش می شود به روشنی
و صبح به سلام
تو که نیستی
عشق پا به پا می شود
به سرانگشت رویا
و سهم سادگی من
نوازش مغموم آسمان
تو که نیستی
به شوق آمدنت
پرده ها می رقصند
و اندوه کوچه را به من می دهند
تو که نیستی
نشاط ثانیه به دقیقه و ساعت ربوده می شود
تو که نیستی
روز لبریز می شود از انتظار
و شب
نگاه من بیقرار
سایه نشین تنهاییست
تو که نیستی...
...
شب پاک و مهتاب
آسمان در تب و تاب
عکس ماه از پی یک راه دراز
فرو افتاده در آب
آب از لذت تنگی و هم آغوشی ماه
می کند ناله و آه
بر تو آنشب بگذشت
بر من عاشق و دلباخته آه
شب و تاریکی ماند
پس از آن روز نگشت
سالها رفت و غمت
آتشی بود که جانم می سوخت
خاطر زلف کجت
چشم بر آن شب یلدا می دوخت
تب و بیماری و درد
ساغر شوم اش را
دیو و دد گونه به جانم می کوفت
***
ناگهان قلب جهان باز تپید
لاله ی وصل دگر باره دمید
نوبت طنازی تو
باز بر درویش بیچاره رسید
***
لیک این بار نظر بر تو و راهت کردم
دمی اندیشه به هجر و سفر و راه تباهت کردم
و به افسوس و دریغ
یادی از آن شب مهتابی و آن وصلت و آهت کردم
چشم عبرت بگشودم و چه سخت
و چه سخت...
و چه سخت...
چشم پوشی ز رخ و روی چو ماهت کردم
پس به اندام گناه آلودت
نزدم دستی و تا صبح نگاهت کردم
که دگر خنجر هجر نرود هیچ دگر از یادم
فتنه ی زلف کجت نتوان داد دگر بر بادم
ای که نام تو فراموشم باد!
مژده ی نیستی ات
خوشترین نغمه ی دنیا است که در گوشم باد
ای که آرامش تو
شبهه بر عدل خداست
بهر رسوایی تو
دست خلقی به دعا است
روز مرگت می ناب
به پریشانی و ناکامی تو نوشم باد
به عذای توی ملعون دو رنگ
شوق و پیراهن سرخ
جای بغض غم و هر رخت سیه پوشم باد
آه و افسوس...
که با دیدن چشمان ترت
هر روز
دلکم خام شود.
حلقه ی گیسوی تو
چو کنم از سر آن کوی گذر
بر پایم دام شود.
بعد افسون نگاهت همه شب ورد زبان
ذکر ناباور این جمله که کاش
"کاش آغوش تو تن پوشم باد"
تا به فردا که کند سحر مرا لعل لبت
و بلرزم زفسون نگه از چشم ترت
ای فریبای دو رنگ
نام و یاد تو فراموشم باد...
زرتشت بیا که با تو امید آید شب نیز صدای خورشید آید
تاریخ اگر دوباره تکرار شود آدم به طواف تخت جمشید آید
آغاز سال ۷۰۲۹میترایی آریایی, ۳۷۴۵ زرتشتی, ۲۵۶۶ شاهنشاهی و ۱۳۸۶ خورشیدی
بر شما و بستگان گرامی همایون باد...
سلام
با آرزوی۱۲ ماه شادی, 52 هفته خنده, 365 روزسلامتی, ۸۷۶۰ ساعت عشق, ۵۲۵۶۰۰ دقیقه برکت, ۳۱۵۳۶۰۰۰ ثانیه دوستی, سال نو مبارک
امیدوارم سالی سرشار داشته باشید
از چی؟
از تمام چیزای خوبی که خدا در اختیارتون قرار میده
و ...
بعضی ها امسال سال اولشونه که همدیگرو میشناسیم
خیلی ها دو ساله
چند نفری هم بیشتر
البته خوب
اون قدیمی ترا بی وفا شدن و حالی از ما نمیپرسن
حقم دارن...
این مدت خیلی سعی کردن حال و هوای منو عوض کنن
اما ...
بی خیال!!!
حالا که اینجام!
حال و هوامم...
خوش حالم که دوستای خوبی مثه شما دارم
امیدوارم همیشه خوب باشین
و ...
یه روزی
یه جایی
بتونم حضورتونو جبران کنم...
دوستون دارم!
همیشه!
تا بعد...
عمر از میانه گذشت و من
خسته از سفر
پیاه از غرور
در این خلیج خاموش
به گل نشسته ام.
گر نمی گویی:؟
چه دیر!
به جز نامت
دیگر هرگز
نامی نمی خوانم!
سردم است...
بسیار سردم است.
ای دستهایت گرم
آغوش بگشای
تا در مهربانیت به خواب روم.
نیمه پسین عمر رفت
من نیز
به فراموشی بادش خواهم سپرد.
نیمه دیگر را
تنها به تو می سپارم
اگرم مانده باشد؟؟؟
سوال بی کلام
در سکوت ترس آلود من
شب و روز تکرار می شود
صداقت تلخ , به از دروغ های شیرین؟
پی نوشت:
آدم در بهای گندم بهشت را از دست داد!
تو در بهای چه سعادت ابدی را از دست می دهی؟
در این بیغوله های جغد نشین
در میان کلاغ ها,کرکس ها و لاشه ها
بدنبال کدمین بت زنده ای؟
تا خود را,نه!
خدا را بفروشی؟
تو باخته ای
تو بزرگترین مقهور عصر خویش هستی!
گور های تاریک گناه
روح تو را بلعیده اند
تو مرده ای!!!
به مرگ خود آگاه نیستی
مثل کافری که در عقیده ی غلط بزرگ می شود
تو مرده ای و زمانی زنده می شوی
که از مرگ تریجی ات در گذشته آگاه شوی
چقدر مشکل خواهد بود؟!
بازگشت...
بازگشت به دنیای پوچ و بیماری که
مردمش
دلقک های افسرده
با صورت های به ظاهر خندان
بیش نیستند...
پدرم روضه ی رضوان به دو گندم بفروخت نا خلف باشم اگر من به جویی نفروشم
به بهانه ی یک دوست داشتن ساده
یک دوستی کوچک
یک ...
قلبم...
یکسره موسیقی شاد می نوازد
شاید از این پس
ساعتم را روی تیک تاک قلبم تنظیم کردم
شاید...
تقصیر من نیست نازنین!
اصلا"...
به من چه که تو میخوای سر به دیوار بزنی , دیوونه شی , عاشقی کنی و بهونشو از من بگیری???
نگفتمت...!؟
...دیوونه...
تو این دنیا هیچ کس بدهکار تو نیست!
نگفتم...!؟
بمیرمت نازنین دلکم که هنوز عاشقی!!!
توضیح:
این نازنین تو نوشته ها اسم شخص خاصی نیست...
سوء تفاهم نشه!!!
غمگنانه ترین سرود زمین است
نام من
آنگاه که تو
به نام کوچک آوازم میکنی
فرا تر از فرازنای غرور
خداوندگار خدایگان زمینم
آنگاه که میخوانی ام به مهر
و پشیزی ناچیز
در حضیض عدم
بیگاه که نیستی...
***
پیش از این
روسبیان بسیار
به دریوزگی بوسه ای بی رمق
جبروت نامم را به زمین آلودند
زمینی ام مخواه!
صدایم کن!
چنان مومنانه که ابراهیم خدایش را...
نازنین!
آواز نیستی تو
غسل تطهیری
***
پالوده ترین سرود زمین خواهم بود
به نام کوچک آوازم کن!
امروز شاید پاییز است
برگها نریخته اند
آسمان ابری نیست
اما...
امروز پاییز است
و صدای خش خش و کوچ و باد
و من...
می بارم
شاید؟!
شاید بزرگترین اشتباهم دوست داشتن او باشد
شاید بزرگترین اشتباهم دوست داشتن دوباره باشد
حالا سرود سرد حسرت
همنوای هر شبم
رویاهایم همه از جنس پاییز
خنده برایم سخت است
تقلا میکنم...
ولی
انگار که پا هایم به تنهایی زنحیر شده باشد
کم کم حضورش در صندوقچه ی یادگاری های خانه بایگانی می شود
حالا تمام رازهایم را باد بدرقه می کند
هوس خوابی نقره ای کرده ام
شاید از های و هوی این همه زمزمه رها شوم
و از اعتیاد به نا امیدی ...
میخواهم مثل کودکی ام
به بی تفاوتی رد روزها برسم
عمر یک برگ درخت
به بهاری شود آغاز و به پاییز تمام
چه یتیمانه کنم مویه
که فصل سبزم
چو خزان طی شد و رفت
عشق تو آه, اما ...
برگریزان زمان شعفم بود و سیه پوش دم شور و شباب
دل سرما زده ام
ز تب عشق تو دیر آمده گرما دارد
پس اگر مانده هنوز
نیمه راهی ز خط زندگیم
عشق تو توشه ی راه
رفتن و رفتن
برای همیشه...
همه چیز میگذرد
چون صاعقه و باد
و تداعی کهنه ها
انکار فراموشی هاست
روزی که تصویر ما در اذهان مردم
چون سایه ای محو و کمرنگ شود
دیگر وجود نخواهیم داشت
در افق های دور دست
به رویایی مبهم و گیج تبدیل خواهیم شد
آدمی , گلبوته ای بیگانه در حفاظی بلورین و بی دوام است
که طراوت و پژمردگی
همیشه در آن تکرار میشود
و زمان برای گل کردن
ناتمام...
شعر
و
هیچ!!!
و گذشته ای پر از نغمه های سرد
و الهه های وحشی روزگار مدرن
خانه ای همیشه تنها
روز هایی همیشه تاریک
و تو , ای ناباورانه ی بودن
من سالهاست که گذشته ام
آمیزش پر غصه این روز ها
سالهاست که از آن من است
و قصه ی تکراری دوست داشتن
من سالهاست که میدانم
دغدغه ی عشق
برای این دیار غریبه است
اندوه گیج در رویایی بی فردا
من سالهاست که مرده ام
شاید...؟؟؟